ابن ابی الحدید معتزلی در ابتدای شرح خود بر نهج البلاغه اینگونه می نویسد:
بسم الله الرحمن الرحیم الحمد لله الواحد العدل الحمد لله الذی تفرد بالکمال ... و قدم المفضول على الأفضل لمصلحة اقتضاها التکلیف
1. مراد او از مفضول، ابوبکر و از افضل، علی علیه السلام است.
2. چنین تقدیمی از یک انسان حکیم قبیح است؛ چه رسد به خداوندی که حکیم محض و منشا هر حکمت است.
3. کدام مصلحت اقتضا کرد که خداوند حکیم دست از حکمت خود برداشته و معاذالله دست به چنین تقدیم نابخرادنه ای بزند؟!
4. کدامین صفت از اوصاف کمال علی علیه السلام را در ابوبکر یافتید که دست به چنین تفضیلی زدید؟
5. اگر کسی جای دیگری را غاصبانه تصرف کرد و خود را در نظر عوام نادان یا علمای فاسق مقدم بر صاحب حقیقی نشان داد این کار، تقدیم باطل بر حق خواهد بود که البته کاری است نا حق.
6.چنین ظلمی هیچگاه به خداوند متعال نسبت داده نمی شود تا چه رسد به اینکه او را برای این کار حمد و ستایش کنند.